خط اقتصادی

طرح‌واره درمانگری – در یادداشت پیش رو به مدیریت افکار عمومی با مهندسی دیتا توسط رسانه‌ها که اخیراً در موضوع ویروس کرونا به‌شدت قوی‌تر از گذشته شده، پرداخته و معتقد است کل کشته‌های این داستان نامعلوم، صد و هفتاد نفر است ولی هزاران کودک در سطح جهان روزانه به خاطر سوءتغذیه می‌میرند اما کسی این‌گونه هشدار جهانی نمی‌دهد؟ نزدیک به سیصد و شصت هزار کودک روهینگیایی که از ترس آدم سوزی ارتش میانمار به جنگل‌های خطرناک بنگلادش فرار کرده‌اند، در معرض هزاران بدبختی بیشتر نیستند؟
باین یادداشت که در صفحه اینستاگرام دکتر شیری منتشرشده، به شرح  زیر است:
دیروز توی مترو به مردم وحشت‌زده و خسته که نکاه می‌کردم، خودم هم پکیدم، از این فضای ناامید وحشت‌زده، یک‌هوا هم بیشتر ترسیدم.
فارغ از جنبه پزشکی و سلامت؛ این حجم از تزریق ترس در مدیاهای مجازی و رادیو و کانال‌های تلویزیونی موجب ترس و ناامنی جهانی شده که بی‌سابقه بوده است.
من طبیب هم هستم، جنبه اپیدمیولوژیک بیماری را می‌فهمم (اطلاعات نحوه توزیع بیماری و تحلیل آمارهای بهداشتی) اما کمی عقب‌تر می‌ایستم و به مدیریت افکار عمومی با مهندسی دیتا توسط رسانه‌ها فکر می‌کنم.
*این جمله را بخوانید:
«یک گرم سم بوتولونیوم در بعضی مواد غذایی مثل کنسروهای ماهی می‌تواند چهارده میلیون شهروند تهران را از بین ببرد در ظرف نیم ساعت»
این جمله درست است ازنظر آمار پزشکی ولی آیا اساساً لازم است من نگران وقوعش باشم؟ چقدر؟ چرا باید این مقدار سم در آب مصرفی کل شهروندان بیاید؟ احتمالش چقدر است؟
مطرح نکردن این سؤالات (تفکر سنجه گر، تفکر انتقادی) مغز را دچار بی‌دفاعی و اطاعت‌پذیری می‌کند.
ولی من با این طرز بیان جمله درست علمی، مهندسی غیراخلاقی می‌کنم رفتارها و اضطراب تو را (سؤال این است که چگونه دیتا تزریق کنیم که موجب تغییر رفتار بشود؟)
معمولاً در شوک‌های خبری، دولت‌ها و شرکت‌ها مشغول یک کار فاجعه‌بارتر هستند که نمی‌خواهند حواس سمتش بیاید.